ဆန္းစေသာ္တာ

ေမေမ........
က်ြန္ေတာ္ဟာ စကားပြင္႕ေလးၿဖစ္သြားတယ္ဆိုပါဆို႕
(ပ်က္ရယ္ေၿပာတာပါ)
စကားပင္ရဲ႕ ကိုင္းၿမင္႕တစ္ခုထက္မွာေပါက္ၿပီး
ေလထဲမွာတလွုပ္လွုပ္နဲ႕ ရယ္လို႕ေမာလို႕........
ပုရစ္ဖူးေလးေတြေပၚမွာ ကခုန္ေနရင္း
က်ြန္ေတာ္ကိုသိပါ႕မလား....ေမေမ......
`လူေလးေရ မင္းဘယ္မွာလဲ......´လို႕

ေမေမကေခၚေတာ႕
က်ြန္ေတာ္ၾကိတ္ရီးၿပီး...
တိတ္တိတ္ေလးေနမွာေပါ႕..........
ပြင္႕ခ်ပ္ေလးေတြကိုအသာလွုပ္ၿပီး
ေမေမ..အလုပ္ လုပ္ေနတာကို ေခ်ာင္းၾကည္႕မယ္.....
ေမေမ ..ေရခ်ိုးၿပီး
ဆံပင္ဖားလ်ားနဲ႕
စကားပင္ရိပ္ေအာက္ကၿဖတ္ၿပီး
ဘုရားရွီခိုးတဲ႕ေၿမကြပ္လပ္ေလးကိုသြားေတာ႕
စကားပန္းရနံေလးကို ေမေမ ရလိမ္႕မယ္.......
ဒါေပမယ္႕က်ြန္ေတာ္ဆီက လာတဲ႕
ပန္းရနံဆိုတာကိုေတာ႕ ေမေမ သိမွာမဟုတ္ဘူး။
ေန႕လည္စာ စားၿပီးလို႕
ေမေမ ၿပတင္းေပါက္နားထိုင္ၿပီး
တရားစာအုပ္ဖတ္ေတာ႕
စကားပင္အရိပ္ဟာ...
ေမေမ ကိုယ္ေပၚက်ေတာ႕
က်ြန္ေတာ္ကေမေမ ဖတ္ေနတဲ႕ စာလံုးေလးေပၚ
က်ြန္ေတာ္အရိပ္ေလးနဲ႕ကာေပးမယ္...
ေမေမ..မ်က္လံုးမက်ိန္းေအာင္လို႕ေပါ႕
ဒါေပမယ္႕......
ေမေမ သားငယ္ရဲ႕အရိပ္ေလးလို႕
ေမေမ ေတြးမိပါ႕မလား....
ညေနေစာင္းတဲ႕အခါ
မီးတိုင္ေလးကိုကိုင္ၿပီး
ႏြားတင္းကုတ္ကို ေမေမ သြားေတာ႕
က်ြန္ေတာ္........
ေၿမၾကီးေပၚၿဖဳတ္ကနဲေၾကြက်လာၿပီး.....
ေမေမ..လူေလးၿပန္လုပ္မွာေပါ႕.
အဲဒီေတာ႕မွ......
ေမေမ ...ကိုပံုေၿပာခိုင္းမယ္..
`ဘယ္သြားေနလဲ လူရွုပ္ေလး´လို႕
ေမေမ က ေမးလာခဲ႕ရင္
ေမေမ႕ရင္ခြင္ထဲတိုးၿပီး
`မေၿပာဘူးေမေမ´လို႕
က်ြန္ေတာ္ေၿဖမယ္ေလ......။


မူရင္းကဗ်ာ...........ရာဘင္ဒရာနတ္တဂိုး
....စမ္းေရသံ....